Verandering is eng. Zeker als je niet weet wat je er in de plaats voor krijgt. Maar wat als alles voor je goed uitpakt?
Ik woonde in een mooi huis. In een gewilde wijk. Niemand had weet van wat er zich afspeelde binnen dat mooi huis in dat gewilde wijk. Via via had ik gehoord van een blijf van mijn lijf huis. Een week voor ik er naartoe zou verhuizen had ik een smoesje verzonnen en een kijk afspraak gemaakt. Wat absoluut not done was.
Maar ja ik wilde toch eerst kijken waar ik met mijn kinderen terecht zou komen.
Daar ging ik dan in mijn mooiste kleding en duur tasje en gele mantel. Daar aangekomen was iedereen in de war. Ze verwachte een moeder met 3 kinderen en koffers. Ik weet nog dat de leidinggevende gebeld moest worden. Op de groep waar ik verwacht werd stond iedereen me raar aan te kijken. Zo van wat komt deze rijk uitziende zwarte vrouw in haar ééntje hier doen. Ik stelde me voor en vertelde dat ik kwam kijken of dit een fijne plek was voor mij en de kinderen. Om deze gebeurtenis moet Laila en ik vaak lachen. Ik had het hoog in mijn bol zeg maar. Laila en ik hadden allebei 3 kinderen. 2 meiden en een jongen in dezelfde leeftijd. Onze exen leken wel broers. Onze verhalen en ellende kwamen overeen. We hadden snel een klik en werden vrienden. Onze ambities waren om snel weer zelfstandig onze levens weer op te pakken. We hadden concrete toekomstplannen. Nog steeds zijn we dik met elkaar. Onze plannen en ideeën hebben we waargemaakt.
Na mijn kijk afspraak wilde ik eigenlijk daar niet gaan wonen. Het was te min in mijn ogen. Maar andere keus had ik niet. Het was of blijven zitten in de ellende met een mooie buitenkant of opnieuw beginnen en de mooie buitenkant laten voor wat het was.
Verandering vond ik eng. Niet fijn. Ik had geen idee wat er zou gaan veranderen. Ik wist niet wat ik kwijt ging raken of wat ik in de plaats van mijn verhuizing zou krijgen. Dat gevoel maakte me erg onzeker. Onzeker omdat ik een gevoel had geen andere keuze te hebben. Het was alsof weer iemand voor me bepaalde en ik weer controle verloor.
Ik kwamin beweging, omdat op dat moment mijn situatie levensbedreigend was. Ik had ook een afspraak met mezelf: een beter en fijner leven.
Ik raad je af om te wachten tot situaties levensbedreigend worden. Dan ben je eigenlijk te laat. Dan heb je kostbare tijd laten liggen.
Ik raad je aan om tijdig aan de bel te trekken.
Bij de eerste twijfel, praat met iemand.
Aan jezelf toegeven dat je misschien hulp nodig hebt klinkt niet sexy, maar wel freecking dapper. En moedig. Want stel jezelf eens voor, dat jij over 1 maand, 6 maanden een jaar of zelfs langer blijft zitten in de ellende waarin je je nu bevindt.
Geloof me, het wordt niet beter of makkelijker, het wordt alleen maar erger. En wat als jij over 1 maand, 6 maanden, een jaar of zelfs langer het fijn zou hebben, lekker in je vel zitten, op een fijne plek zou zitten waar je veilig bent, andere mensen gaat aantrekken die beter bij je passen…Daar eens aan gedacht?
Ik ben een coach die afwijkt van de gangbare coaching trajecten. Ik houd me niet bezig met de gangbare coaching regels. Ik heb alleen interesse in wat jij nodig hebt. Ik werk alleen met mensen die verandering in hun leven ECHT willen creëren.
Stuur me gerust een mailtje en of plan een kennismakingsgesprek in met mij.