Mijn reis begint in Rwanda, het hart van Afrika, het land van duizend en één heuvels. Het leven was heerlijk en onbezorgd tot mijn moeder onverwachts overleed toen ik acht jaar was. Deze gebeurtenis bracht een kettingreactie opgang van uiteenlopende ellende. Vier jaar later op mijn twaalfde werd ik ontvoerd. Van de ene dag op de ander, kwam ik nooit meer thuis. Ik kreeg een nieuwe identiteit en een nieuwe naam; Anouk. Pas jaren later zou ik begrijpen dat mijn adoptiemoeder een verborgen narcistische sadist is en haarschoonzoon een pedofiel.

Na verschillende weglooppogingen, lukt het me tien jaar later om dit gezin voorgoed te ontvluchten. De dag dat ze met messen begon te gooien en me bedreigde zag ik mijn eigen dood steeds naderen. Dit was mijn allereerste POINT OF NO RETURN. Een ding stond vast, nooit zou ik nog terugkeren naar dit gezin.

Het heeft een hele tijd en veel sessies geduurd voor ik me weer goed ging voelen. Op mijn 25ste werd ik verliefd, raakte ongepland zwanger, liet alles achter in België en ging samenwonen in Nederland. Opnieuw werd ik geconfronteerd met narcistisch misbruik. Ik had de ene gevangenis ingeruild voor de ander. We kregen samen drie kinderen. Inmiddels raakte ik volledig geïsoleerd van de buitenwereld. Wanneer mijn oudste dochter op een maandag ochtend kutwijf naar me schreeuwt, bereik ik mijn tweede point of no return. Het wordt helder in mijn hoofd, het roer moet radicaal om. Welk voorbeeld gaf ik mijn kinderen? Waarom accepteerde ik wat niet te accepteren was? Was dit het leven dat ik wilde? Was ik hiervoor ontsnapt van mijn verborgen sadistische narcistische adoptiemoeder? Ik werkte in stilte een plan uit en zette in doodsangst een punt achter mijn relatie. Wat ik had geleerd in mijn bizarre leven is dat ik altijd op mezelf kan vertrouwen. Ik vind altijd een oplossing en zo kwam ik met de kinderen bij ons tijdelijke thuis, een blijf-van-mijn-lijfhuis. Het is hier dat ik afscheid nam van Anouk, de persoon die ik was en nooit meer wilde zijn.

De schaamte was in het begin enorm dat ik mijn kinderen en mezelf in deze situatie had gebracht en dat ik nu afhankelijk was van instanties voor geld en huisvesting, terwijl ik notabene HBO geschoold ben. Ik was vastberaden om mijn kinderen een veilige thuis situatie te bieden ondanks mijn ex en de dreigende jeugdzorg in mijn nek. Noodgedwongen nam ik een moedige besluit om te verhuizen naar een andere stad. Ver weg van mijn ex en zijn omgeving. De rechtbank en de raad van de kinderbescherming ontkende elke vorm van narcistische misbruik. Volgens hen was er geen enkele noodzaak om de kinderen mee te laten verhuizen. Ik ging akkoord met een omgangsregeling. Ik vertrouwde erop dat verhuizen de beste oplossing was voor mezelf en de kinderen. Vanuit mijn nieuwe omgeving vond ik rust en veiligheid. Ik werkte aan mezelf, overwon taboes en schaamte en stond open voor de juiste mensen en het roer ging om. Ik kan eindelijk de kinderen geven wat ze nodig hebben: een gelukkige moeder, voorbeeld, liefde en veiligheid.

Door de jaren heen leerde ik woorden te geven aan de nare gebeurtenissen uit mijn leven. Dood van mijn moeder, de ontvoering uit Rwanda, de mishandelingen, de verkrachtingen, narcistische misbruik, ouderverstoting, de angst voor de toekomst. Ik ontdekte dat alles wat ik had meegemaakt een hoger doel had. Ik heb een gift voor de wereld. Mijn DISCOVERY is dat ik anderen kan helpen met hoe ik dit allemaal wist te overwinnen. Hoe ik toch mijn droomleven wist te creëren. Ik bouwde een leven op dat van mij was en dat precies bij me past. Mensen herkennen zichzelf in mijn verhalen en zijn ook op zoek naar het verdwenen ik. Door deze ontdekking ben ik opleiding gaan volgen en dit allemaal is wat mij tot coach maakt. Dit was nooit gebeurd als ik had opgegeven en in de slachtoffer rol was gebleven. Ik nodig je uit om in actie te komen, geloof in jezelf en zet die eerste stap. Laat je niet gevangen nemen door je verleden, zet het om in kracht de toekomst wacht op jou.